Спякота спала. Ціхі вечар.
Аблок сплаўляюцца вазы.
Нам зноў прызначылі сустрэчу
(Нібы паклікалі на веча)
Заўгодзь – вясковыя вязы.
Ну што сказаць? Лаві лагоду,
З вышынь гадоў на ўсё зірні:
Успомні, брат, адкуль мы родам,
Адкуль шляхецтва карані.
Сустрэча з сябрам – бы дарэчы,
Сіл прыдае яна ў разы.
– А помніш, як мы ў цёплы вечар
Грузілі сена на вазы?..
Як смех дзяўчат гучаў паўсюду
У сенакосную пару?..
Забавы нашы, перасуды,
З чым сустракалі мы зару?..
– За лёгкім хлебам не ганяцца б…
– Пра тое думаю штодня:
Струхнела дзедава сяўня,
Няма куды цяпер вяртацца…
– Сам прыкмячаю, год ад году,
А трэшчын – болей на кары
Вязоў старых… (Адкуль мы родам),
Як больш маршчынак на твары.
– На вёсцы мы сягоння – госці,
Як ні круці, ад думак сум…
– Тут цяжка выправіць нам штосьці,
Хоць ёсць прастор яшчэ для дум.
– Пад кронаю густога лісця
Пакурым лепш… І памаўчым,
Пра што мы марылі калісьці…
– Усё прайшло, як дым, лічы,
Але штогод нас на сустрэчу
Завуць здалёк, бы на прызыў,
Як некалі склікалі веча,
Завуць – вясковыя вязы!..
|
|
